Het Huis Van Het Zeewijf

By Oltmans, J. F.

Book Id: WPLBN0000700813
Format Type: PDF eBook
File Size: 418.88 KB.
Reproduction Date: 2005

Title:	Het Huis Van Het Zeewijf
Author:	Oltmans, J. F.
Volume:
Language:	Dutch
Subject:	Literature, Literature & thought, Writing.
Collections:	eBook.nl Collection
Historic Publication Date:
Publisher:	Nederlandse eBooks


Citation APA MLA Chicago Oltmans, J. (n.d.). Het Huis Van Het Zeewijf. Retrieved from http://www.gutenberg.cc/

Description
Nederlandse (Dutch) literature.

Excerpt
Men heeft mij eens verhaald, dat er, bij den aanvang der vorige eeuw, in Vlissingen een gebouw stond, hetwelk onder den naam van het Huis van het Zeewijf bekend was; ten minste de oude lieden noemden het zoo, ofschoon diegenen welke zich lieten voorstaan de ouden te verbeteren, het den meer nieuwerwetschen naam van het Huis van den Meermin gaven. Allen stemden echter d rin overeen, dat, volgens een van ouder tot ouder overgebracht bericht, het huis v¢¢r honderden jaren bewoond was geworden door een Zeewijf of een Meermin, welke gevangen was door een armen schipper, die het huis had laten opbouwen van de kostbaarheden, welke zij hem ten geschenke gegeven had. Onbekende werklieden en bouwmeesters, die verdwenen waren, zoodra het verblijf voor de Meermin gereed was, en hare liefde voor den man, die haar uit de zee had opgevischt, gaven nog meer kleur aan deze overlevering der verloopen eeuwen. Hoe geloofwaardig nu een zaak moge wezen, men zal altijd ongeloovigen vinden, die verstandiger willen zijn dan anderen, en die verwerpen hetgeen hunne voorouders als waarheid beschouwd hebben; z¢¢ ging het ook hier: zij erkenden, dat er een volksverhaal van de Meermin bestond, doch ontkenden hardnekkig, dat er ooit een zoodanig wezen bestaan had, en evenwel bestond het gebouw toen n¢g. Daagde men hen uit om in de stad, of op het geheele eiland een dergelijke huis aan te wijzen, dan stemden zij toe, dat het een bedelaarsdeken van bouwkunde was, maar loochenden, dat dit een bewijs was, dat een Meermin het had laten bouwen. Vergeefs wees men hun dat gedeelte der tinne, aan, waar het Zeewijf weleer achter de fraai bewerkte borstwering placht te wandelen, om lucht te scheppen of naar de voorbijgangers te kijken; even vruchteloos beriep men zich op den zonderlingen toren, uit welken de bewoonster naar de zee placht te zien, als de zon opging: de ongeloovigen hadden, volgens hun zeggen, meer torens, meer muren gezien, waarop men wandelen kon; zij bleven het verhaal van het Zeewijf als een sprookje beschouwen, en vroegen spottend, hoe een Meermin doet, als zij wandelt.